Vele mensen zijn moe, chronisch moe. Stilstaan en bezinning is aan de orde in onze samenleving. Willen we ons niet ter pletter leven, dan moeten we terug naar de essentie: eenvoud in plaats van meervoud.
We moeten opnieuw 'het lof der traagheid' gaan zingen!
We gaan met onze manische, solitaire en angstvallige manier van leven, onze competitie en agressiviteit de verkeerde weg op. Mensen worden hier steeds zieker van. Veel mensen gaan permanent gebukt onder stress. Velen vinden het geluk niet meer omdat het bereiken ervan eigenlijk té eenvoudig is. Eenvoudige dingen zijn kennelijk niet meer boeiend. Men wil vooral horen en zien dat het goed gaat met ons. Goede rapporten over de economie, de beurs of op school wekken vooral onze interesse en waardering. Ideale maten en gewichten, dàt is wat de meesten willen! Ze willen mooie kleren en fantastische interieurs. Onze sporters zijn halfgoden geworden, hun leven een prinselijk sprookje. Ze willen vooral winnen, niet verliezen. Dat is uiteraard menselijk, maar niet realistisch. Er kan trouwens geen winst zijn zonder verlies. De winnaarscultuur en maatschappij waarin we leven, zorgen er momenteel voor dat velen met hun daadwerkelijke verlies en de bijbehorende eenzaamheid, met hun ‘zijn’ en hun ‘wezen’ niet meer overweg kunnen en ook niet meer naar buiten durven te komen.
Toenemende individualisering, scheidingen en verlieservaringen, het wegvallen van familieverbanden en rituelen, sociaal isolement en solitair leven, technologische communicatie en e-mailisering, tijdsdruk en prestatiegerichtheid, reorganisatie en rationalisatie, flexibiliteit en stressbestendigheid, verkeersellende en bevolkingsdichtheid, voortdurende fusie en ‘restyling’, gebrek aan psychologische en materiële ruimte, schoonheidsideaal, geldhonger en financiële zorgen, diplomajacht en verwetenschappelijking, mediacultuur, vedettecultuur en kinderen als miniatuurvolwassenen zijn maar enkele van de vele factoren die mensen steeds verder laten wegdrijven van de bronnen van hun geluk. Zo vastzitten in de boeien van het materiële denken moet erg zijn. Niet meer kunnen genieten, een hel. Niet meer kunnen lachen, een kwelling. Niet meer kunnen fluiten of zingen, een marteling. Allen maar willen ‘hebben’ en niet meer kunnen ‘zijn’, dát moet erg zijn!
Wij, van ‘the River’, geloven nog steeds dat de mens ‘goed en gezond’ wordt geboren.
De omgeving waarin hij terecht komt, bepaalt of hij dat ook blijft. Hij krijgt immers heel dikwijls de verkeerde, ziekmakende dingen aangeleerd. Als kind heeft hij geen keuze, maar als volwassene wél!
Diepgang of oppervlakkigheid, dat is waar we telkens voor kiezen in het leven. We kunnen kiezen om elke dag veel en snel te doen of om minder dingen te doen met meer betekenis en diepte. Wij opteren resoluut voor het laatste. Als ik veel en snel gedaan heb, blijft er toch nog een soort gemis, een onrust. Ik heb dan van alles gemist onderweg. Velen leven voortdurend in die onrust. Ze varen de rivier af zonder te kijken, te proeven of te smaken. Ze vliegen voorbij aan de essentie.
Het elementairste wat een mens nodig heeft, is vertrouwen, liefde, waardering, bevestiging, troost en bemoediging. Dat koop je niet in een potje, nergens ter wereld. Daarvoor heb je elkaar nodig, het liefst in een kleine gemeenschap, in verbondenheid, om samen te werken in vanzelfsprekendheid en te helpen in aanwezigheid, tijd en aandacht.
Onze taak hier is dan ook om ‘kunstig’ met het leven om te gaan, te scheppen, en vorm te geven aan dit tijdelijke bestaan, elk op zijn 'eigen-aardige' manier. Alles gaat finaal over zingeving. Zoeken naar de zin van ‘mijn’ leven. Hoe ‘ik’ het best in het leven en deze wereld sta. Dit is puzzelen en zoeken, filosoferen en experimenteren, gissen en missen, ploeteren en zwoegen…om uiteindelijk de ‘zin’ van ‘jouw leven’ te kunnen schrijven. ‘Jouw zin’ als immer aanwezige reddingsboei in de kolkende rivier die het leven soms is.